Onlangs heb ik de film ‘beautiful boy’ gezien. Een film die mij ver en diep in mijn hart heeft geraakt. Ik ben vaker geraakt door een film, maar niet vaak op de manier hoe deze film mij heeft geraakt. Een film over vader en zoon, die samen moeten dealen met het monster dat verslaving heet. Bij deze ziekte leidt niet alleen degene die verslaafd is, maar alle mensen die dicht bij hem/haar staan. Het is een ziekte die alles en iedereen meetrekt de afgrond in, met verwoestende gevolgen. Iets wat in deze film me weer haarfijn werd duidelijk gemaakt.
Verslaafd ben ik ook. Ondertussen ben ik bijna een jaar clean, een moment waar ik erg trots op ben. Maar er is iemand anders die nog trotser op mij zal zijn dan dat ik zelf zal zijn. Je raad het goed, mijn vader. Mijn vader heeft ook moeten lijden door mijn verslaving. Waar ik machteloos was in het feit dat ik niet wist hoe ik van dat middel af kon blijven, was mijn vader jarenlang machteloos in het feit dat hij niet wist hoe hij mij kon helpen. Een feit waar ik jarenlang misbruik van heb gemaakt.
Mijn vader is een man die alles overheeft voor zijn kinderen. Sinds kort heeft mijn oudste broer een kind gekregen, een prachtig ventje. Wat mooi is het om te zien hoe trots mijn vader is als hij dat jochie in zijn armen heeft. Een lach van oor tot oor. Een lach die ik tot bijna een jaar terug niet vaak bij hem gezien heb. Niet dat mijn vader nooit lachte, maar oprecht was het niet doordat hij enorme zorgen had over zijn kind. Een kind die verslaafd is.
Juist het gegeven dat mijn vader alles overheeft voor zijn kinderen is iets waar ik jarenlang samen met mijn verslaving enorm misbruik van wist te maken. Door te liegen, bedriegen en te manipuleren wist ik velen centen uit zijn portemonnee in mijn zak te toveren, om vervolgens snel neer te leggen op de toonbank van de coffeeshop of de hand van mijn dealer. Spijt had ik toen niet, door gebruik kon ik gevoelens van spijt en schaamte de baas zijn.
Des te harder kreeg ik deze gevoelens terug toen ik in de kliniek zat. Ik kon niet meer vluchten van deze gevoelens in mijn gebruik. Ik ging rock bottom. Dagen, weken, maanden heb ik bij mezelf afgevraagd hoe ik dit ooit goed kon maken met mijn vader. Al het leed, pijn en verdriet wat ik hem in de jaren heb aangedaan. Hoe kon ik dit nog met hem goedmaken. Nu bijna een jaar later heb ik dan eindelijk de oplossing gevonden. Clean blijven.
Mijn vader vertelde mij dat het moment dat hij me zag toen ik uit de kliniek kwam, het moment is dat hij zijn zoon heeft teruggekregen. De zoon die hij had voor ik verschillende middeltjes tot mij begon te nemen. Een beter manier had ik zelf niet kunnen verzinnen om alles goed te maken met hem. Begrijp me niet verkeerd, clean blijven doe ik voor mezelf omdat ik mijzelf en beter leven gun. Maar die lach van mijn vader waar ik het eerder over had? Dat is een beloning die ik niet had willen missen.