Maaike heeft dit liedje geschreven voor haar ouders die ze op jonge leeftijd verloren is. Toch weten haar teksten bij iedereen wat anders naar boven te halen. Ik was benieuwd naar haar andere muziek en kwam het nummer lijmen tegen. De prachtige pianoklanken in de eerste secondes wisten mij gelijk te betoveren. De 3 minuten en 40 seconden die volgde waren een achtbaan vol emoties voor me. Muziek weet mij vaker te raken, maar met dit nummer schoot lieve Maaike een pijl recht door mijn hart heen. Toen het nummer over was keek ik verslagen voor me uit. Waarom wist dit nummer mij zo hard te raken?
De laatste 10 jaar zijn voor mijn ouders niet makkelijk geweest. En ik heb het hun in die jaren zeker niet makkelijker gemaakt voor ze. Zeker in mijn ‘puber’ jaren heb ik dingen gedaan, die mij nu al die jaren een schuldgevoel geven waar ik niet snel meer vanaf ga komen. Ondanks dat mijn ouders me al deze dingen vergeven hebben, lukt het mij niet om mezelf hiervoor te vergeven. Mijn moeder heeft het in die periode het zwaarst gehad. Een scheiding is nooit leuk, maar als de enige zoon met wie je in huis woont je niet steunt, word het nog lastiger. Ik zag bijna elke avond zakdoekjes doorweekt van haar tranen naast haar liggen. ‘Mama als komt wel goed, gaat het met je, is er iets wat ik voor je kan doen?’. Allemaal dingen die ik had kunnen zeggen op die momenten. Het enige wat eruit kwam was mompelend ‘hoi’, liep naar de koelkast en vertrok 2 verdiepingen naar boven naar mijn kamer. Op het moment dat ze vroeg of ik de vaat nog even wou doen(ja serieus de vaat) was het enige wat ik haar kon geven een snauw en weer een boze blik.
Een boze blik die ik haar jaren lang veel te veel heb gegeven. Waar ze een lach nodig had, kreeg ze van mijn weer die nare boze blik. En waarom? Had ik een reden om boos te zijn? Nee. Nouja, als ik op 1 iemand boos had mogen zijn was het mezelf geweest. Waarom kon ik niet een goeie zoon zijn en mijn moeder die mijn hele leven niks anders heeft gedaan dan mij steunen, niet de steun geven die ze op die momenten van mij nodig had.
Maar ook mijn vader had het niet makkelijk. Als mijn moeder het niet meer aankon na een nieuwe schreeuwpartij in een van onze soms bijna dagelijkse ruzies, kwam hij het weer oplossen. Mijn problemen oplossen zoals hij dat al die jaren heeft gedaan. Alles om mij een goeie toekomst te schenken. En wat deed ik? Liegen, boze blikken geven en ook mijn vader heb ik ook nooit simpelweg gevraagd hoe het met hem gaat.
En ondanks dat alles, blijven mijn ouders me op de dag van vandaag steunen in alles waar ik tegen aan loop. Ik weet dan ook niet hoe ik deze 2 lieve mensen hiervoor moet bedanken. Ze zeggen altijd dat dat niet hoeft, en ze altijd van me zullen houden en ik geen spijt hoef te hebben voor het verleden. Maar ik wil niks liever dan laten zien hoe dankbaar ik deze mensen ben. Een simpele dankjewel zou ze tekort doen. Ik kan een boek met 654 pagina’s schrijven vol met bedankjes en het zou nog niet genoeg zijn.
Ik zit nu zelf in een periode waar ik veel moet verwerken en nog een lange weg te gaan heb. Ik kan wel weer voor de 142e keer zeggen dat het me spijt, en ze bedanken voor alles maar dan kan ik wel bezig blijven. Ondanks dat ik het nog altijd moeilijk vind om ze een knuffel te geven, of simpelweg te vragen hoe het met ze gaat, op dit moment zou ik het niet kunnen zonder hun.
De momenten dat ik ben gevallen en gebroken ben, zijn hun vaak de eerste die hun telefoon zien afgaan met daarop mijn naam. Ik heb hun steun nu vaker en meer dan ooit nodig, en ze zullen me die altijd geven ondanks dat ik die nooit heb terug gegeven. Ik wou dat ik wist hoe ik mama haar zakdoekjes weg kon halen en hoe ik mijn vader kon bedanken voor alle problemen waar hij me telkens weer heeft uitgehaald. Ik hoop dat ze het vertrouwen die ik hun geef wanneer ik hun op deze momenten bel, zien als een teken van mijn dankbaarheid en waardering, en die zakdoekjes, die zijn nu voor mij.
"'Maar als ik mezelf geen bescherming meer bied als ik op dreig te geven ook al zie je het niet blijf je dan hier, als ik je zachtjes smeek om me te lijmen als ik breek".