Op het moment van schrijven is het 01:28 in de
nacht. Ik kan niet slapen. Tegenwoordig is dit eerder gewoonte dan uitzondering
voor me geworden. Luisterend naar de plaat ‘A Rush of Blood To The Head’ van
Coldplay. Me ogen branden wat en ook dat is niet nieuw voor me. Tegenwoordig
laat ik elke dag gemiddeld 243 tranen over mijn wangen rollen. Voor als je het
nog niet wist, ja ik ben een man. Voor als je me kent, ja ik ben het
echt.
Zo kende je me nog niet hè? Dacht je dat mannen niet huilen? Sommige niet nee, al ben ik ervan overtuigd dat zelfs de stoerste macho meneer wel is een traantje laat als hij s ‘nachts eenzaam in bed ligt. De reden voor de tranen die ik tegenwoordig regelmatig laat vloeien komen omdat ik de laatste maanden een ketting om mijn enkel draag met aan het andere uiteinde, een depressie, die telkens als ik 3 stappen vooruit zet, me 2 stappen terug trekt en het me daarna verdomd lastig maakt om die 2 stappen weer terug te winnen.
En daar zit je dan weer op de bank. Weer een avond die ik verlies van mijn verdriet. De klanken van mijn Coldplay plaat zorgen dat ik niet verloren ga in alle sombere gedachten die al maanden rondspoken in mijn gedachten. Zoals je eerder hebt kunnen lezen, muziek troost me, maar wat als de muziek stopt? Een LP heeft per kant gemiddeld 5 nummers, met een speelduur per nummer van gemiddeld 4 minuten. 20 minuten. 20 minuten per kant waar ik kan ontsnappen van al die gedachtes die mijn ogen elke avond zo vochtig maken dat ik er eigenlijk niet van kan slapen.
Op het moment dat ik aan deze alinea begin is het 01:41. Het nummer Warning Signs van Coldplay komt uit me speakers en de tranen komen zoals wel vaker bij dit nummer weer opspelen. Het nummer gaat over iemand missen. Ik vraag mezelf soms wel is wat nou de grootste oorzaak van deze tranen is. En bij het horen van dit nummer besef ik dat een van de grootste oorzaken van mijn verdriet mijn gemis is. Het gemis van 2 specifieke personen. Het gemis van liefde. Het gemist van het samen met mijn vader, moeder en 2 broers inclusief hun wederhelften aan 1 eet tafel zitten. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Sommigen van jullie zullen nu denken: get over it. Ik snap je, geloof me ik zeg die 3 Engelse woorden wel 10x per dag tegen mezelf. Een depressie heeft helaas vaak oorzaken die veel dieper liggen. Je hebt in mijn eerdere blogs kunnen lezen dat een andere grote oorzaak van mijn depressie is dat ik jaren lang elke druppel, die nu elke avond rijkelijk uit mijn traanbuis stromen, ver weg heb gestopt en elke vorm van emotionele pijn die ik voelde heb weggeslikt.
Elk van die gemiddeld 243 tranen die per dag over mijn wang voel rollen richting mijn kin, waarna de druppel in nog 127 kleine druppeltjes uiteenspat op mijn ondertussen natte shirt, zie ik als 0,001% van die emoties die ik al die jaren zo diep heb weggestopt. Vergeef me ik ben bij 12134 tranen gestopt met tellen maar zoals ik me nu voel zit ik op 15% van de totale verwerking van deze emoties, die nu verstoppertje spelen met alle sombere gedachten in mijn hoofd.
01:59, de prachtige piano klanken die de vingers van Chris Martin tevoorschijn toveren in het nummer Amsterdam weten me weer te raken. Weer een paar tranen, waar ik nou eigenlijk om huil? Als ik het wist, zou ik het je vertellen. Na zoveel tranen weet je het soms zelfs ook niet meer. Maar toch zijn de misschien 8 druppels die over me wangen op me inmiddels doorweekte shirt zijn gevallen weer 0,008% dichterbij de verlossing van het spel verstoppertje dat zich in mijn gedachte afspeelt. Wie niet weg is, is gezien, ik kom!